Pesterijen
Vroeger ben ik vaak gepest. In het begin waren het gewoon grapjes, maar doordat ik deze grapjes van mijn leeftijdsgenoten niet begreep of veel te letterlijk nam, werd ik kwaad en reageerde ik overdreven. Dit vonden ze wel leuk, want er is immers niets zo leuk als een reactie. Daarbij kwam ook nog eens dat ik lichaamstaal niet goed interpreteerde en zelf ook verkeerde signalen uitzond. Al met al gewoon miscommunicatie, maar wel met grote gevolgen naarmate ik ouder werd. Zelf was ik altijd wat onrustig en bewoog veel zonder het in de gaten te hebben, waardoor iemand onbedoeld wel eens een trap onder de tafel kreeg. (wat ik ook niet in de gaten had.)
Ik werd al gauw een makkelijk doelwit voor pesterijen. Ik nam alles veel te letterlijk, trapte vele malen in het zelfde type geintjes en er kwam altijd wel reactie van mij uit. Ik voelde me altijd slachtoffer, maar had zelf niet in de gaten dat ik het, vooral in mijn vroege jeugd, met mijn eigen gedrag uitlokte.
Ik ben mensen op een gegeven moment gaan negeren en daarmee ook de geintjes, pesterijen en klappen en schoppen die ik kreeg.
Ik heb me gewoon in het schoolwerk gestort. Als ik hen dan de baas wilde zijn, kon ik maar beter zorgen dat ik dat deed in waar ik goed in was.
Toen ik eind 2003 mijn diagnose autistische stoornis kreeg, viel alles op zijn plek. Ik geef het mensen nu aan als ik een ironische, sarcastische opmerking of een of andere dubbelzinnigheid niet begrijp. Dit heeft als voordeel dat ik er uiteindelijk toch nog plezier van kan hebben, ook al is het achteraf. Ik heb mezelf, met hulp van familie en GGz, bewuster gemaakt van wie ik ben en wat ik doe. Dit kost me veel energie, omdat ik er bij na moet denken, het komt niet als vanzelf. Het gevolg is echter wel dat ik meer plezier kan hebben met mensen en mensen ook meer plezier met mij kunnen beleven.
Er zijn inmiddels ook mensen die, wanneer ik een grap niet in de gaten heb, me een beetje hulp geven zodat ik het als nog begrijp, zonder dat ze direct de clou verraden hebben.
Een belangrijke zaak is het echter wel dat, hoe moeilijk het ook is, je aangeeft bij je ouders, leerkrachten, werkgever of wie dan ook die je vertrouwt, je melding maakt van de pesterijen en vraagt om tot een oplossing te komen. Je houdt het niet voor eeuwig vol, want je gaat er op gegeven moment aan onderdoor.
Even de punten op een rijtje:
Pesterijen:
oorzaak: -verkeerde lichaamshouding (onzeker, verlegen of juist agressief)
-verkeerd interpreteren van grappen, sarcastische of ironische
opmerkingen en lichaamstaal
-verkeerd reageren op voorgaande punten
Gevolg: -depressie en/ of overspannenheid
-lichamelijke klachten door bovenstaand gevolg
-sociale fobie
-geen contacten meer hebben
-eenzaamheid
-de wil verliezen om nog verder te leven
Oplossing: - ga praten!!! Neem hiervoor iemand die je vertrouwt
- ga hulp vragen!!! Je kunt het niet alleen af!
- zoek daarnaast iets wat je ontspant. Als je ontspanning hebt, kun je meer hebben en
kun je wellicht beter meewerken naar het zoeken van een oplossing
Dit was even mijn verhaal over pesten. Ik weet uit ervaring dat het erg is, maar er is iets aan te doen. Zorg dat je op tijd iets onderneemt, dan is de uiteindelijke psychische schade kleiner.
Groeten,
Mariska Vredegoor
